பட்டம்-விடுகதை..!

கண்ணை எழில் பறிக்க,
கதிர் மெல்லத் தெறித்துப்பளபளக்க
காற்றில் அசைந்தெழுந்து-தென்னம்
கீற்று மறைவினில் முகம் மறைத்து,
கீழ்த்திசை வான் விளிம்பில்-உந்தன்
கோலம் அது கண்டு நான் ரசித்தென்....!


பாட்டின் அடியிடையே ஒரு
பல்லவி சரணத்தின் முடிவினிலே
ஏற்றம் இறக்கமுடன் குரல்
கூட்டி இசை தரும் பாடகன் போல்
கூவிப்பறந்திருந்தாய்-அந்த
கூவல் எனக்கென நான் நினைத்தேன்...!


குஞ்சங்கள் செட்டைகளாய்-விண்
கூவிடும் ஒலியொரு பெண் குரலாய்
நன்செய் நிலமதன் மேல் - நல்ல
நாட்டியம் செய்திடும் தாரகையாய்
காற்றில் மிதந்திருந்தாய்-என்
கண் வழியெ என்னுள் நீ விழுந்தாய்...!



எந்தன் உடமையில்லை-பட்டம்
ஏற்றியோன் பெயரும் எனது இல்லை..;
கந்தன் வயலினிலொ அதைக்
கடந்து கிடக்கும் தெருவினிலோ
எங்கோ இருந்து வரும் இந்த
நூலின் மூலம் தெரியவில்லை....!!



பத்துப் பல நாளாய்-என்
படலையின் மேல் உள்ள வான் வெளியில்
குத்தியெழுந்து எனை
கூவி அழைப்பது போல் உணர்ந்தேன்...!!
பார்த்து இரசித்திருந்தேன்; பட்டம்
பொன் எழிலில் நான் எனை இழந்தேன்...!!!


காற்றின் மிடுக்கினிலே - பல
நாள்கள் பறந்து பழகியதால்
காணும் என உணர்ந்தோ, பட்டம்
கயிற்றை அறுத்து விழுந்தது காண்....!!
சேற்று வயல் புறத்தே-நல்ல
நாற்று நட வந்த ஓர் மனிதன்
தோழில் விழுந்தது போய்
அதை தூக்கி அவனும் முன் நகர்ந்தான்...!


ஏற்றியோன் யானுமில்லை-அதை
ஏற்கும் உரிமை ஏதும் இல்லை...;
இருந்தும் வலிப்பது ஏன்..? ஏதோ
இழந்தது போல் உள்ளம் தவிப்பது ஏன்?